Normaal zou ik hier een stuk schrijven over de geschiedenis die ik met de vastgelegde heb, maar in dit geval is die eigenlijk vrij kort. Ik ken Elena als degene die als een van de eerste en met groot enthousiasme mijn fotos deelde van het NTDS (Nederlandse Toernooi van de Dansende Student). Erg indrukwekkend, want als ik er naar terugkijk vind ik ze echt afschuwelijk slecht nabewerkt. Ik geef mijn niet-gekalibreerde scherm van die tijd maar de schuld.

Elena is een Oekraïense, woonachtig in Rotterdam, die mijn liefde voor stijldansen deelt (en zelfs overschaduwt). Ze doet al even lang mee met de studententoernooien als ik, maar is wel een niveautje beter. Voor mij sprong ze vaak tussen de 1000+ fotos uit door haar krachtige gezichtsuitdrukkingen en passie volle dansstijl. Zelfs al hadden we een ongemakkelijk moment afgelopen NTDS, waarin ik haar wel herkende en zij mij totaal niet (iets wat de fotograaf helaas wel vaker overkomt), had ik haar gevraagd om foto’s te maken voor dit project. Ze leek me een enorm interessante persoonlijkheid; en daar had ik helemaal gelijk in.

Na afloop van onze shoot vroeg ze zich erg af waarom ik haar eigenlijk had gevraagt, in plaats van een “open klasse” danser. Die waren immers nog veel beter dan haar, zei ze. De reden was het enorme enthousiasme dat Elena toonde voor mijn werk, ook al kende ze me niet. Waardering en erkenning voor je werk krijgen inspireert denk ik altijd het teruggeven van datzelfde.